Na terenie Nadleśnictwa Miękina położone są 4 rezerwaty przyrody:

- „Zabór",

-  „Góra Ślęża",

-  „Łąka Sulistrowicka",

-  „Góra Radunia".

Rezerwat przyrody „ Zabór "

Rok utworzenia: 1959

Powierzchnia: 35,23 ha

Leśnictwo: Kobylniki

Najważniejszym zbiorowiskiem roślinnym występującym na terenie rezerwatu jest Ribeso nigri-Alnetum – ols porzeczkowy; typowy las olsowy z porzeczką czarną o kępkowo-dolinkowej strukturze z gatunkami szuwarowymi i gatunkami z lasów liściastych. Innymi zbiorowiskami roślinnymi rozwijającymi się nie bezpośrednio w obrębie powierzchni leśnej rezerwatu, lecz na jego obrzeżach są między innymi: zbiorowiska szuwarowe Oenantho-Rorippetum z klasy Phragmitetea oraz płaty zespołu Hottonietum palustris z dominacją okrężnicy bagiennej Hottonia palustris z klasy Potametea. Na terenie rezerwatu stwierdzono występowanie 139 gatunków roślin naczyniowych należących do 49 rodzin systematycznych. Z fauny zaobserwowano 5 gatunków bezkręgowców; 5 gatunków płazów, w tym żabę dalmatyńską (Rana dalmatina)– jedyne stanowisko na Śląsku, drugie w Polsce; 4 gatunki gadów; 43 gatunki ptaków, w tym bocian czarny (Ciconia nigra); 10 gatunków ssaków, w tym 3 gatunki nietoperzy.

Rezerwat przyrody „Góra Ślęża "

Rok utworzenia: 1954

Powierzchnia: 161,56 ha

Leśnictwo: Tąpadło, Chwałków

Największą wartością przyrodniczą rezerwatu jest zespół żyznych i kwaśnych buczyn oraz gołoborza i rumowiska gabrowe oraz granitowe. Wskutek stosowania konsekwentnej gospodarki ochronnej obszar ten ulega stopniowej renaturalizacji.

Przedmiotem ochrony w rezerwacie jest zachowanie ze względów naukowych, przyrodniczych, krajobrazowych i kulturowych samotnego szczytu Góry Ślęży, stanowiącego niegdyś miejsce kultu pogańskiego, zbudowanego ze skał pochodzenia wulkanicznego typu gabra, porośniętego w szczytowych partiach naturalnym lasem bukowym i bukowo-świerkowym.

Rezerwat Łąka Sulistrowicka

Rok utworzenia: 1958

Powierzchnia: 26,44 ha

Leśnictwo: Sulistrowiczki

Rezerwat utworzony został w celu zachowania ze względów naukowych i dydaktycznych zbiorowiska roślinności łąkowej z rzadkimi gatunkami roślin. Na terenie rezerwatu wyróżniono 4 zbiorowiska roślinne: 3 łąkowe i 1 leśne. Największą powierzchnię zajmują tu fitocenozy leśne, jednak najważniejszą fitocenozą, grupującą najwięcejosobliwości florystycznych jest zespół trzęślicy modrej Molinietum caeruleae. Fitocenoza ta wyróżnia się niezbyt dużą wysokością muraw oraz obecnością wielu roślin o dużych, barwnych kwiatach. Pozostałe zbiorowiska występujące na terenie rezerwatu to:

Na terenie rezerwatu stwierdzono występowanie 242 gatunki roślin naczyniowych, wśród nich wiele osobliwości florystycznych – szczególnie Gladiolus palustris. Wskutek zarastania i stopniowego wysychania flora rezerwatu stopniowo ubożeje, jednak nadal jest jednym z najcenniejszych zespołów łąk zmiennowilgotnych i młak na całym Dolnym Śląsku. Do procesu degeneracji łąk w rezerwacie „Łąka Sulistrowicka" przyczyniła się nieprawidłowo prowadzona w latach ubiegłych gospodarka ochronna siedlisk półnaturalnych, na co wielokrotnie wskazywano w trakcie opracowań naukowych i aplikacyjnych. Łąki rezerwatu zostały objęte koszeniem dopiero w latach 90-tych ubiegłego wieku z inicjatywy Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych. Do pogorszenia się warunków siedliskowych łąk zmiennowilgotnych rezerwatu przyczynił się również spadek poziomu wód gruntowych powodowany nadmiernych wykorzystaniem wody dla celów bytowych i mieszkalnych, szczególnie w okolicy Sulistrowic (źródło: Plan Ochrony Ślężańskiego Parku Krajobrazowego).

Rezerwat Góra Radunia

Rok założenia: 1958

Powierzchnia: 44,36 ha

Leśnictwo: Tąpadło

Celem ochrony rezerwatu jest zachowanie ze względów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych wzgórza zbudowanego ze skał wulkanicznych las ze stanowiskami rzadkich roślin. Najważniejsze zbiorowiska roślinne występujące na terenie rezerwatu:

·        Festucetum pallentis (Kozł. 1928) Kornaś 1950 - zespół kostrzewy bladej. Ciepłolubna murawa, dochodząca do wysokości 40-50 cm, zdominowana przez dwa gatunki traw: kostrzewę bladą i tymotkę Boehmera.

·        Potentillo albae- Qurcetum (w partii szczytowej) orazAsplenio-Quercetum (na stokach południowych na wychodniach skalnych)– świetlista dąbrowa. Las odznacza się prostotą struktury i ubóstwem florystycznym. Drzewostan tworzy dąb, a tylko gdzieniegdzie spotyka się brzozę brodawkowatą. W warstwie zielnej znaczny udział trzcinnika leśnego.

·        Hypno-Polypodietum Jurko et Peciar - zespół mchów i paproci. Płaty zespołu rozwijają się w szczelinach bądź na pionowych ścianach bloków skalnych. Fitocenozę tę tworzą różne gatunki mchów ze stałym udziałem paprotki zwyczajnej.

·        Asplenietum cuneifolii Gauck. 1954 – zespół paproci serpenitowych. Zespół związany wyłącznie z podłożem serpenitowym. Zajmuje on szczeliny dużych bloków skalnych. Gatunkami dominującymi są: zanokcica klinowata, zanokcica północna, a wśród mchów Hypnum cupressiforme.